Íslensku landnámsdýrin – spilastokkur
Hugmyndin að baki

    Ég fékk hugmynd að litaskiptum spilum fyrir mörgum árum síðan – og ég vildi hafa spilastokkinn gataðann alveg í gegn. Mér fannst þetta svo brill hugmynd að ég var viss um að það væri til fullt af slíkum spilum!  En svo var nú ekki raunin svo ég fór í fótspor Litlu Gulu Hænunnar og dreif mig í gang.
Og þú spyrð þá kannski af hverju datt mér þetta í hug? Jú ... við vitum að hjarta og tígull eru rauð og spaði og lauf svört. Af ýmsum ástæðum eru það margir – og þá ekki aðeins börn – sem eiga erfitt með að greina á milli sortanna sem ég nefndi. Þar með kom hugmyndin um litaskipt spil – og þá kom næsta spurning; hvaða liti skildi velja?... og eftir alls konar litapælingar endaði ég í því einfaldasta = gulur-rauður-grænn og blár. Og þá ertu kannski með spurningu; Af hverju þetta gat? – jú þar kemur saman fagurfræði og hagkvæmni – það er mjög fallegt að sjá spilin þegar þeim hefur td. verið snúið um öxul sinn og þau breiða úr sér eins og blævængur, alveg ótrúlega smart -  og í annan stað þá eru spilin alltaf á sínum stað á borðinu. Sem sagt bæði kúl og praktískt.

Eftir mikla hugmynda- og skissuvinnu ákvað ég að hafa íslensku landnámsdýrin í aðalhlutverki og teikna þau í glaðlegri og einfaldri útgáfu.... og það að gera eitthvað einfalt er yfirleitt aldrei einfalt í framkvæmd ha, ha... !  En mér finnst það hafa tekist nokkuð vel þarna hjá mér.
Frá því að ég lærði til leiðsögumanns (2004) og las um landnámsdýrin hef ég verið heilluð af þrautseigju þeirra að lifa af sem og litfögru útliti... en þá má svo sem líka setja okkur íslendinga undir sama hatt, við erum bæði þrautseig og litfögur! – enda eru að sjálfsögðu íslenskar drottningar og kóngar í spilunum og sem ávallt eru einhverjir gosar innan um. ☺ Spilin eru í sérhönnuðum fallegum umbúðum, með í kassanum fylgir trékubburinn sem spilin eru geymd á og ekki síst er bæklingur sem segir frá hverju dýri sem kemur fyrir á spilunum og sérstöðu þeirra á heimsvísu og annað smálegt um spilin sjálf . Þetta er góður bæklingur á íslensku, ensku og frönsku og því ekki síður frábær gjöf að taka með til vina erlendis. 

Ég er af þeirri kynslóð að við krakkarnir „lékum” okkur daganna langa – ef ekki var útiveður var dundað inni og oftar en ekki að spila á spil. Spilamennskan fór fram miðað við aldur;  – fyrst var spilaður Veiðimaður eða Langa vitleysa – (svo Ólsen-Ólsen, Rommý, Rússi o sv.fr.) og mikið ROSALEGA hefði þá verið gaman að hafa spilin mín!... maður minn – miklu skemmtilegra að safna hestum, músum, kisum... heldur en tvistum, þristum, fjörkum... Og líka miklu auðveldara að rugla ekki saman sortum í Rommý og Ólsen. 

Ég var mikill dundari og lék mér oft ein, bjó til minn eiginn heim og oftar en ekki dundaði ég mér við að byggja spilaborgir (þá var parket ekki komið í tísku – allt var teppalagt) þessi byggingarstarfsemi kallaði á þolinmæði, varkárni og einbeitingu. Stundum bjó ég til lítil þorp og klippti út litlar dúkkulísur sem ég notaði sem fólkið í þorpinu. Ég hafði þessa minningu sterklega í huga með spilin mín – þvílíkt sem hægt er að byggja litfagrar og glaðlegar spilaborgir og ekki amalegt að hafa sællegar og brosandi kýr á húsagafli og teikna hund, kött og önnur dýr og klippa út og nota í leikinn. Ég hugsaði nefnilega spilin mín líka til þess að ýta undir meðfætt dund hjá börnum og þá kemur að okkur fullorðna fólkinu og gefa okkur tíma til að kenna þeim og vera með þeim við þá iðju.

Ekki síður eru spilin mjög svo skemmtilegur ferðafélagi  fyrir bæði fullorðna og börn. Hver kannast ekki við spurninguna; Hvenær komum við? ... jafnvel spurt í Ártúnsbrekkunni! – þá er gaman að hafa spilastokkinn og láta draga spil og upp kemur eitthvert dýr og þá að lesa um það í bæklingi – byrja að kíkja eftir hvort það sjáist á leiðinni og jafnvel bæta við meiri fróðleik, segjum að hestur hafi komið upp, þá má segja frá vetrarfeldi – mismunandi litum, að hann hafi verið kallaður þarfasti þjónninn, að þetta hafi verið “bíllinn” í gamla daga – að enn sé afl bíla mælt í hestum (hestöflum) og fleira í þessum dúr. Ef að upp eru dregin mannaspil má nefna að eftir afleiðingar Móðuharðindanna voru bara 40.000 íslendingar eftirlifandi!